รีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้า
ทั้งที่ภายในใจมันยังคงปวดร้าว
แบกความหวังด้วยสองเท้าสองมือ
สิ่งที่ถูกปลูกฝังไว้ในสมองคือ
ต้องเรียนให้จบจะได้มีงานทำ
ต้องแข่งขันจนได้เป็นผู้นำ
เลยต้องกัดฟันสู้ไปในทางอุดอู้
ความสุขมันเลือนรางแต่ต้องไปให้สุดลู่
ผู้คนรอบข้างต่างมองว่าเราไหว
ใจอยากหยุดทุกสิ่งแล้วเป็นคนไม่เอาไหน
ไม่ได้อยากแบกรับจนบางทีตัวหนัก
แกล้งทำว่าเข้มแข็งแต่ข้างในกลัวหัก
มักจะทนตลอดมา ไม่ได้เอาไปบอกใคร
น้ำที่มันไหลออกตา ไร้ซึ่งคนมาปลอบใจ
ทุกข์ตลอดเวลา สุขนั้นอยู่อีกแสนไกล
เรื่องเครียดๆ ที่ค้างคา จะลบด้วยวิธีใด
ขอเพียง มือที่ดึงฉันไว้ ในวันที่ฉันล้ม
และจะไม่จากไปไหนและปล่อยให้ต้องทน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะเดินต่อไปข้างหน้า
ยังคงปฏิเสธทุกเส้นทางที่ใครมาเลือกให้
ไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่มีอำนาจมาดับฝัน
เพราะเชื่อว่าทุกชีวิตนั้นมีสิทธิ์ที่จะเลือกได้
ยอมแตกหักแต่ไม่ยอมให้ใครบังคับฉัน
เพราะฉันต้องอยู่กับมันทั้งชีวิต
มันจึงไม่ควรเป็นทางใคร
ฉันไม่ใช่หมาจนตรอกหรืออับจนไม่มีทางไป
พร้อมเผชิญกับทางเดินที่มันไม่มีกำลังใจ
ฟังนะเป้าหมายกับความฝันฉันกำลังไป
ก็รู้ว่า 5+5 มันได้ 10
แต่ 8+2 มันก็ยังคงได้ 10
7+3 มันก็ยังคงได้ 10
ชีวิตนี้ของใครเพราะฉะนั้นฉันได้สิทธิ์
บอกให้ฉันเป็นนั่นเป็นนี่กรอกหูกันเข้าไป
เปรียบกับคนนั้นคนนี้ไม่เท่าเขาไม่เท่าใคร
จะขู่เข็ญกดดันกันอีกสักเท่าไร
จะต้องรออีกนานไหมสักคนที่จะมาเข้าใจ
ขอเพียง มือที่ดึงฉันไว้ ในวันที่ฉันล้ม
และจะไม่จากไปไหนและปล่อยให้ต้องทน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะเดินต่อไปข้างหน้า
จะมีเวลาให้เราหกล้มเท่าไรยังไม่รู้เลย
จะทำวันนี้ให้ดีให้สมบูรณ์แบบได้สักเท่าไร
ขอเพียง มือที่ดึงฉันไว้ ในวันที่ฉันล้ม
และจะไม่จากไปไหนและปล่อยให้ต้องทน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะเดินต่อไปข้างหน้า
ขอเพียง มือที่ดึงฉันไว้ ในวันที่ฉันล้ม
และจะไม่จากไปไหนและปล่อยให้ต้องทน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะเดินต่อไปข้างหน้า