เหมือนฉันลองมาสุดทาง
ได้ลองมาหมดแล้ว
ฉันลองมาหมดทุกทาง
ทั้งที่ทำไปเธอก็ไม่เห็น
ทั้งที่พยายามจะเข้าใจเธอแล้ว
แต่พยายามเท่าไรเธอก็ไม่ให้ฉันเข้าไป
ทั้งที่เรานอนกันอยู่ข้างๆ แต่หมดเวลาฉันก็ต้องกลับ
ทั้งที่เรามีความสุขกันมาก
ฉันเกลียดเวลาความสุขโดนฉุดกนะฉาก (จุกมากๆ)
ฉันอยู่ในจุดที่พลาดแต่ว่าวันนี้ต้องอยู่ให้ได้
เพราะเราต่างรู้สถานะของเราเมื่อแสงสาดส่อง
ก็หมดสถานะของเงา
ทำได้แค่ตอนเธอเรียกและขานรับเบาๆ
เป็นยาตอนเธอเครียดนั้นแหละสถานะของเรา
อารมณ์เหมือนฉันเป็นคนแพ้และไม่อยากทนแล้ว
แต่เธอก็บอกให้รอ รอ รอ รอ
ต้องทนเห็นเธอโดนทำร้าย ไปอีกนานไหม
ทำไมเธอถึงได้ยอม ยอม ยอม ยอม
เพราะฉันเห็นเธอตอนอยู่กับฉันมันมีแต่รอยยิ้ม
ความสุขฉันให้มากกว่ามันอีกทำไมไม่ลองคิด
เธอบอกฉันเองนิว่าเรื่องเราถ้าเป็นไปได้ก็ดี
แต่ทำไมตอนนี้เธอยังตัดสินใจไม่ได้สักที
หลบอยู่ในเงาเวลาที่เขามา
ฉันเองก็รู้ว่าฉันคงทำไม่ได้สักครึ่งที่เขาทำ
นี่คงเป็นรักที่เช่ามา แล้วไหนว่ารักที่พูดให้ฉันรอ
ให้ฉันเฝ่ามัน เหมือนโดนเธอหลอกให้คิดเอง
เธอคงไม่รักคนอย่างฉันเพราะเธอรักสิ่งที่เขาเป็น
ต้นหญ้าข้างทางอย่างฉันเดี๋ยวมันก็เฉาเอง
ฉันไม่ใช่ แสงอย่างเขาฉันรู้ว่าฉันแค่เงาเอง
เหมือนฉันลองมาสุดทาง ได้ลองมาหมดแล้ว
ฉันลองมาหมดทุกทาง
ทั้งที่ทำไปเธอก็ไม่เห็น
ทั้งที่พยายามจะเข้าใจเธอแล้ว
แต่พยายามเท่าไรเธอก็ไม่ให้ฉันเข้าไป
เจ็บปวดก็ต้องจำใจ
ทุกวันนี้ฉันไม่รู้ว่าผิดถูกมันคืออะไร
ก็รู้ตัวเองดี ในสถานะแต่กลับเป็นรับได้
เพื่อให้ได้ความสุขนั้นมาแลกกับความรักที่มักง่าย
ต่อให้หัวใจฉันไหม้ ไร้ซึ้งความห่วงใยจากเธอ
ฉันก็ต้องรอ เพื่อแลกกับเสี่ยวเวลาที่ฉันได้
รู้ทั้งรู้ว่าทั้งหมดนั้นคือความใคร่
จากความสัมพันธ์ที่มักง่าย
ก็ยังไม่กล้าตัดใจเดินออกมา
ทั้งๆ ที่เธอหลอกก็ทนอยู่ได้
เพราะยังไม่กล้าตัดให้ขาด
ลำบากใจ ถ้าวันนี้เธอจากไป
หลายอย่างที่อยากก้าวผ่านไปพร้อมเธอ
ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์อยู่หน้าฉาก
ได้แต่รอที่ข้างฉาก อยู่กับสิ่งที่ได้รับ
ที่เธอให้มา คือความพิเศษที่ว่างเปล่า
และมันไม่ง่ายนัก แต่ขอแค่ได้รักเธอ
แม้ฉันจะไม่ได้มีที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉาก
เหมือนฉันลองมาสุดทาง ได้ลองมาหมดแล้ว
ฉันลองมาหมดทุกทาง
ทั้งที่ทำไปเธอก็ไม่เห็น
ทั้งที่พยายามจะเข้าใจเธอแล้ว
แต่พยายามเท่าไรเธอก็ไม่ให้ฉันเข้าไป
เหมือนฉันลองมาสุดทาง ได้ลองมาหมดแล้ว
ฉันลองมาหมดทุกทาง
ทั้งที่ทำไปเธอก็ไม่เห็น
ทั้งที่พยายามจะเข้าใจเธอแล้ว
แต่พยายามเท่าไรเธอก็ไม่ให้ฉันเข้าไป