ฉันชอบมองไปที่สุดแสนไกล
ใกล้เส้นของปลายขอบฟ้า
ดวงดาวนับร้อยกระทบสายตา
ถึงฉันตอนยามเหนื่อยล้า
สว่างแค่ไหนสุดแดนแคว้นใด
ก็ไม่อาจเอื้อมไปหา
ชอบเผลอมองไปถึงแดนแสนไกล
ให้ใกล้ถึงคนบนฟ้า เพื่อที่จะมองลงมา
ฉันยังพยายามสร้างในเสียงเพลง
เวลาที่ใจคนมันเริ่มเปลี่ยน
ฉันยังพร่ำร้องก็หัวใจฟ้อง
กับเข็มนาฬิกา ที่เดินบนทางเสี่ยง
ส่งเสียงเพลง ส่งไปถึงบนฟ้า
และหวังว่าใครสักคนได้มองมาจากบนนั้น
เพราะกูรู้มีพบมีจาก
ตอนเจอความสุขต้องพบลำบาก
ก่อนจะเป็นเพลงต้องจดกระดาษ
ทุกคนต้องพลาด
และกูยังเล่าเรื่องตัวเองเหมือนภาพถ่าย
ให้คุณได้ยินทุกเสียงเมโลดี้เป็นภาพฉาย
และในทุกทางเดิน ที่เพื่อนเคยเดิน เมื่อยามเพลิน
ตอนนี้มึงห่างไกลลับ กับทุกความหมาย
ล่องลอยไปตามเพลิง
แต่กูรู้สึกว่ามึงต้องมองลงมา
ฟังเสียงของแม่ที่เวียนวับหายไปลับตา
แต่ความทรงจำไม่อาจจะลับหายไปทันที
ถึงหลับตามองเข็มนาฬิกาไม่อาจจะย้อนสักนาที
จึงลืมตามองราตรี
ฉันชอบมองไปที่สุดแสนไกล
ใกล้เส้นของปลายขอบฟ้า
ดวงดาวนับร้อยกระทบสายตา
ถึงฉันตอนยามเหนื่อยล้า
สว่างแค่ไหนสุดแดนแคว้นใด
ก็ไม่อาจเอื้อมไปหา
ชอบเผลอมองไปถึงแดนแสนไกล
ให้ใกล้ถึงคนบนฟ้า เพื่อที่จะมองลงมา
ถ้าหากว่าดาวไม่เคลื่อนขยับ
กูคงเมินแหวนเงินทองและเครื่องประดับ
ถ้าพรวิเศษ เหนือเลือดกระอัก
กูคงจะเสกให้ทุกๆ คนเป็นอมตะ
และในบางคืนที่คนเห็นกูเมามาย
ไม่ใช่ว่ากูจะไม่ยินเสียงอดีตตายาย
ไม่ใช่ว่ากูจะไม่ยินเสียงถึงแม่ลอยมา
มันทำให้กูได้เกินอธิบาย กว่าที่มึงเห็นทั้งสองตา
เวลาที่ท้อแท้และใจอ่อน
ฉันยังคงลุกไหว แต่ใจฝ่อ
แค่ไม่ได้อธิบายให้ใครว่าสาธยาย
เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไปให้เราย้อน
นึกถึงฤดูหนาวในปีก่อน
เธอบอกเธออยู่ไหวไม่ใจอ่อน
ไม่ทำให้เสียเวลา และไม่ได้มีน้ำตา
เราแค่เดินคนละทางเราอาจเดินคนละทาง
ฉันชอบมองไปที่สุดแสนไกล
ใกล้เส้นของปลายขอบฟ้า
ดวงดาวนับร้อยกระทบสายตา
ถึงฉันตอนยามเหนื่อยล้า
สว่างแค่ไหนสุดแดนแคว้นใด
ก็ไม่อาจเอื้อมไปหา
ชอบเผลอมองไปถึงแดนแสนไกล
ให้ใกล้ถึงคนบนฟ้า (เพื่อที่จะมองลงมา)
ฉันชอบมองไปที่สุดแสนไกล
ใกล้เส้นของปลายขอบฟ้า
ดวงดาวนับร้อยกระทบสายตา
ถึงฉันตอนยามเหนื่อยล้า
สว่างแค่ไหนสุดแดนแคว้นใด
ก็ไม่อาจเอื้อมไปหา
ชอบเผลอมองไปถึงแดนแสนไกล
ให้ใกล้ถึงคนบนฟ้า เพื่อที่จะมองลงมา