เช้าที่ตื่นขึ้นมารีบขึ้นรถเมล์สายยี่สิบเก้า
ยืนเบียดๆ เสียดๆ จุดหมายปลายทางคือหมอชิต
กว่าจะลงรถก็ติดเหลือเกิน
บันไดบีทีเอสผู้คนไม่เคยจะยืนชิดขวา
ค่อยๆ พาตัวเราเคลื่อนที่ขึ้นไปอย่างเชื่องช้า
อีกไม่นานก็จะ เก้า โมง
ชีพจรลงเท้า พาฉันไปทำงาน
ชีพจรหัวใจอ่อนล้าสิ้นดี
ชีพจรชีวิตที่อ่อนลงทุกที
ในเวลาทำงานฉันอ่านพันทิปห้อง Blue Planet
ฉันก็มีความฝันและอยากจะทำให้มันสำเร็จ
ต้องเคลียร์งานที่กองให้เสร็จเสียที
ฉันก็อยากเรียนรู้ อยากออกไปดูโลกอันกว้างใหญ่
ชีพจรของฉันเป็นหนึ่งเดียวกันเมื่อเดินทางไกล
ก็โลกทั้งใบไม่ใช่แค่งาน
ชีพจรลงเท้า พาฉันไปทำงาน
ชีพจรหัวใจอ่อนล้าสิ้นดี
ชีพจรชีวิตที่อ่อนลงทุกที
และเมื่อชีวิตกำลังอ่อนโรยดังเจ้าพระยาที่ดูเหือดแห้ง
สภาวะที่ดูอ่อนแรงและสิ้นหวัง
ได้ยินเสียงข้างในจิตใจได้เรียกร้องให้ทำตามที่ฝัน
เพราะชีวิตยังต้องการพลัง ให้ก้าวเดิน ด้วยความกล้าหาญ