เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
เเต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิต ดีกว่า
เพราะมีรักที่ใดก็ช้ำที่ใจ
ไอ้ฉันนี่ไง หวังทีไรก็พัง พังทุกครั้ง
บางทีเเค่อยากจะปกปิด
บางความรู้สึกจนจิตตก
อยากมีความสุขก็หมดสิทธิ์
ทั้งที่ทุกคนมีสิทธิ์หมด
อยากเป็นคนปกติ
เเต่ข้างในวิตกจริต
ชีวิตเเย่ๆ ก็จบมันดิ
เคยคิดอย่างงั้นตอน 16
เพราะคำพูดที่ทำให้ยิ่งเจ็บ
เเม่งก็ยิ่งเจอ
เพราะว่าโลกมันต่างจากตอนเด็กๆ
ที่คิดไว้โดยสิ้นเชิง
เคยพยายามจะหนีจากโลกเเย่ๆ
เเต่วนมาที่เดิม
ทำไมความคิดในหัวมันวิ่ง
เเละไม่เคยหยุดนิ่งเลย
อยากหนีไปให้ไกลเเต่ไม่เคยไปพ้น
เคยคิดว่าว่าเเข็งเเกร่งมากพอเเต่ทำไมล้ม
ฉันมีปีศาจในร่างหรือไม่มีใครคบ
และตอนที่เหนื่อยที่สุดคงไม่มีอะไรซบ
เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
เเต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิต ดีกว่า
เพราะมีรักที่ใดก็ช้ำที่ใจ
ไอ้ฉันนี่ไง หวังทีไรก็พัง พังทุกครั้ง
ฉันอยากจะตายเเล้วเอาทุกสิ่งมาวางใว้
ก็ทุกครั้งที่เกือบจะดี ฉันก็รู้สึกถึงลางร้าย
สงสัยมาโดยตลอดว่ารักของคนเหมือนกันไหม
ทั้งที่หัวใจมนุษย์ทุกคนก็อยู่ทางซ้าย
เพราะว่าฉันในตอนเด็กใครๆ ก็ต่างบอกรัก
ไม่ว่าผู้ใหญ่จะคนไหนๆ ใครๆ ก็อยากกอดฉัน
เเต่พอฉันเลือกเส้นทาง ทุกคนต่างเดินออกจากฉัน
กว่าทุกคนจะเชื่อใจคงมีทุกอย่าง ก่อนมั้ง
เเต่ฉันก็รักพวกเขาอยู่ดีถึงมันจะไร้ค่า
สุดท้ายก็เพื่อนไม่กี่คนที่กูยังไว้หน้า
เขารักฉันจริงหรือเปล่า
ฉันสับสนทุกอย่างในหัวมันสะสม
ที่คิดว่าหวานเเต่กลับขม ต่างจากที่คิดไว้มาก
เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
เเต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิต ดีกว่า
เพราะมีรักที่ใดก็ช้ำที่ใจ
ไอ้ฉันนี่ไง หวังทีไรก็พัง พังทุกครั้ง