เหมือนนาฬิกาที่เดินผิดเพี้ยน
เหมือนเป็นแค่เทียนที่ไร้ซึ่งเปลวไฟ
เป็นเเค่เม็ดทรายในท้องทะเล
ไม่เหลือราคา
ฉันเป็นแค่คนที่เธอไม่เห็น
ฉันก็แค่เป็นคนนอกสายตา
มีค่าไม่พอให้มาสนใจ
ต่อให้มันรักเธอเหลือเกิน
แต่ก็เหมือนไม่มากพอ
ฉันรู้ดีว่าไม่มีทางให้ไปต่อ
ในวันนี้ที่เฝ้ารอมันช่างแสนไกล
ให้ฉันรักเธอไปเพื่ออะไร
ฝืนชะตาคงทำไม่ไหว
ฉันต้องเข้าใจว่าทำอย่างไร
เธอนั้นก็ไม่รักกัน
ไม่ขอเสียใจไปมากกว่านี้
เมื่อมันรู้ดีว่าคงจะไม่มีวัน
คนที่เธอไม่ต้องการ
ตั้งแต่วันนี้จะไม่รบกวน
หลงเพ้อละเมอกับคนในฝัน
รู้ว่าสักวันต้องตื่นขึ้นมา
รู้ว่าบางคนยิ่งคว้ายิ่งไกล
และฉันไม่โทษเธอที่มองไม่เห็น
ฉันก็แค่เป็นคนนอกสายตา
มีค่าไม่พอให้มาสนใจ
ต่อให้มันรักเธอเหลือเกิน
แต่ก็เหมือนไม่มากพอ
ฉันรู้ดีว่าไม่มีทางให้ไปต่อ
ในวันนี้ที่เฝ้ารอมันยิ่งเสียใจ
ให้ฉันรักเธอไปเพื่ออะไร
ฝืนชะตาคงทำไม่ไหว
ฉันต้องเข้าใจว่าทำอย่างไร
เธอนั้นก็ไม่รักกัน
ไม่ขอเสียใจไปมากกว่านี้
เมื่อมันรู้ดีว่าคงจะไม่มีวัน
คนที่เธอไม่ต้องการตั้งแต่วันนี้
จะหยุดแค่นั้น
จะไม่เห็นหน้าคนอย่างฉัน
คนที่ไม่มีความสำคัญ
เข้าใจแล้วอะไรคือฝัน
อะไรมันคือความจริง
ให้ฉันรักเธอไปเพื่ออะไร
ฝืนชะตาคงทำไม่ไหว
ฉันต้องเข้าใจว่าทำอย่างไร
เธอนั้นก็ไม่รักกัน
ไม่ขอเสียใจไปมากกว่านี้
เมื่อมันรู้ดีว่าคงจะไม่มีวัน
คนที่เธอไม่ต้องการ
จะหยุดแค่นั้นจะไม่รบกวน
ขอแค่ทุกคืนที่นอนหลับฝันเราได้รักกัน