ฝืนหันกลับหลัง
ใจอยากจะเหนี่ยวรั้งสักเท่าไร
ใจก็รู้จำเป็นต้องจาก
อยากจะยื้อเวลาให้แสนนาน
แต่ก็รู้เป็นไปได้ยาก
จำต้องจากต้องลากันไป
รักเท่าไรก็ได้เท่านั้น ถึงเวลาต้องเดินจากกัน
อีกแสนนานเนิ่นนานเท่าไร ที่เราได้พบกัน
ไม่ทันเตรียมหัวใจยอมรับในความพลัดพราก
ไม่มีเธอแล้วมันเงียบมันเหงาเหลือเกิน รู้หม้าย
คนทางนี้ยังคงเฝ้ารอ ฝากฝนฝากฟ้าได้หม้าย
ฝากไปบอกคนไกล ไม่ว่าเราจะห่างเท่าไร
ขอให้เราเหมือนเดิม
ทุกครั้งที่เห็น
ภาพถ่ายเก่าๆ ที่เราถ่ายคู่กัน
ใจยังหายเมื่อต้องไกลห่าง
ฝากดูแลตัวเองให้ดีๆ
คนทางนี้จะดูอยู่ห่างๆ
คิดถึงกันบ้างเมื่อเดียวดาย
รักเท่าไรก็ได้เท่านั้น ถึงเวลาต้องเดินจากกัน
อีกแสนนานเนิ่นนานเท่าไร ที่เราได้พบกัน
ไม่ทันเตรียมหัวใจยอมรับในความพลัดพราก
ไม่มีเธอแล้วมันเงียบมันเหงาเหลือเกิน รู้หม้าย
คนทางนี้ยังคงเฝ้ารอ ฝากฝนฝากฟ้าได้หม้าย
ฝากไปบอกคนไกล ไม่ว่าเราจะห่างเท่าไร
ขอให้เราเหมือนเดิม
รักเท่าไรก็ได้เท่านั้น ถึงเวลาต้องเดินจากกัน
อีกแสนนานเนิ่นนานเท่าไร ที่เราได้พบกัน
ไม่ทันเตรียมหัวใจยอมรับในความพลัดพราก
ไม่มีเธอแล้วมันเงียบมันเหงาเหลือเกิน รู้หม้าย
คนทางนี้ยังคงเฝ้ารอ ฝากฝนฝากฟ้าได้หม้าย
ฝากไปบอกคนไกล ไม่ว่าเราจะห่างเท่าไร
ขอให้เราเหมือนเดิม
ฝากไปบอกคนไกล ไม่ว่าเราจะห่างเท่าไร
ขอให้เรานึกถึงกัน