มันคงถึงเวลาต้องยอมรับ
ความจริงแล้วใจ
รักไม่ไหวยิ่งยื้อยิ่งเจ็บเกินใจจะทน
เธอไม่เคยสน เธอไม่เคยแคร์
แม้ฉันจะเป็นจะตาย
ยอมเธอเท่าไร เธอยิ่งทำร้าย
ด้วยการแกล้งทำ ว่ายังรักกัน
ยิ่งเจ็บยิ่งรั้งก็มีแต่พังเท่านั้น
หยุดทรมาน หยุดปลอบตัวเอง
ว่าเธอยังรัก
รักเธอมากแค่ไหน ก็เจ็บไปแค่นั้น
เธอไม่เหลือแม้ความสงสาร
อยู่ทำไมให้ใจทรมาน
ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็จะไม่รั้ง
ยิ่งยื้อยิ่งช้ำ ทำเท่าไรไม่เคยพอ
ไม่เหลืออะไรกับการเฝ้ารอ
ก็คงต้องพอก็คงต้องยอม
ปล่อยเธอปล่อยมือ
หยุดยื้อให้ใจต้องช้ำ
ไม่มีประโยชน์ กับสิ่งที่ทำ
ต้องเจ็บซ้ำๆ จากคนหมดใจ
รักเท่าไรก็คงต้องยอม
ยิ่งเจ็บยิ่งรั้งก็มีแต่พังเท่านั้น
หยุดทรมาน หยุดปลอบตัวเอง
ว่าเธอยังรัก
รักเธอมากแค่ไหน ก็เจ็บไปแค่นั้น
เธอไม่เหลือแม้ความสงสาร
อยู่ทำไมให้ใจทรมาน
ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็จะไม่รั้ง
ยิ่งยื้อยิ่งช้ำ ทำเท่าไรไม่เคยพอ
ไม่เหลืออะไรกับการเฝ้ารอ
ก็คงต้องพอก็คงต้องยอม
ปล่อยเธอปล่อยมือ
หยุดยื้อให้ใจต้องช้ำ
ไม่มีประโยชน์ กับสิ่งที่ทำ
ต้องเจ็บซ้ำๆ จากคนหมดใจ
รักเท่าไรก็คงต้องยอม
รักเท่าไรก็คงต้องยอม
รักเท่าไรก็คงต้องยอม