เมื่อตะวันอำลา
เมื่อฟ้าพลันดับแสงไป
เริ่มจากความเลือนราง
สุดท้ายทุกอย่างลับหาย
การเดินทางยังเหลือให้ต้องรอนแรม
แต่ไม่รู้เลยจะดีจะร้าย
วินาทีที่ฟ้ามืดลง
ชีวิตคงอันตราย
ในความมืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ มันสั่งให้ฉันลืมตา
ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
ได้เรียนรู้ความกลัว
ที่แฝงในความมืดมน (มืดมน)
ได้ซึมซับความจริง
ยอมรับในเหตุและผล (จะร้ายดี)
แม้จะเคยมีแสงที่ส่องนำทาง
ไม่ว่าช้าเร็วก็ต้องดับไป
ช่วงชีวิตที่ทรมาน
จะรับมือมันยังไง
ต่อให้มันมืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ ยังสั่งให้ฉันลืมตา
เพื่อมองความจริงที่ปวดร้าว ยอมรับในความเป็นไป
แม้มืดมนสักเท่าไร ก็ยังจะขอลืมตา ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
ขอแค่ได้มองมันด้วยสองตา (สองตา)
ในทุกความโหดร้ายที่ต้องรับมา (รับมา)
เมื่อแสงของชีวิต ฉันได้หายไป (ดับไป)
มืดมนสักเท่าไร จะเหน็บหนาวสักเพียงใด
ต่อให้มันมืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ ยังสั่งให้ฉันลืมตา
เพื่อมองความจริงที่ปวดร้าว ยอมรับในความเป็นไป
แม้มืดมนสักเท่าไร ก็ยังจะขอลืมตา ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
ขอแค่ได้มองมันด้วยสองตา (น้ำตา)
ในทุกความโหดร้ายที่ต้องรับมา (กอดไว้)
เมื่อแสงของชีวิต ฉันได้หายไป (ความจริง)
มืดมนสักเท่าไร จะเหน็บหนาวแค่ไหน คงไม่ตาย