ในภวังค์แห่งความเศร้า
สิมีไผคอยห่วงหาถามไถ่
ว่าเป็นจั่งใด๋จั่งเสียใจหล่าคำนาง
คนอยู่ข้างไปไสคือ บ่เห็นหน้าผู้ใด๋
ข้าวน้ำซ้ามปลา บ่ยอมกินจนนางหล่าจ่อยโซ
อักอยู่เทิงบ้านเบิดมื้อเศร้ามิดมี
อ้ายย่านคึดสั่นให้ ไทบ้านเพิ่นซาลือ
หน้าต่างซูแจปิดแน่น บ่กล้าเปิดกลอนซ่อนหน้า
ย่านคึดเป็นบ้าเป็นหลัง
นางเป็นสาวท่งนาหน้าตา งามผ่องดังอีเกิ้ง
ผู้บ่าวหลายคุ้มหมายปอง ต้องหลีกยอมแพ้ผู้บ่าวครู
กะเป็นย่อนผู้บ่าว ครูมาเทียวหยอกให้นางฝันไกล
บอกหัวใจคึดไป ฝันฮอดมื้อวิวาห์
ณ มื้อนี้สาวส่า สินอนกอดตั้งแต่หมอน
นอนเศร้าอยู่ผู้เดียว ยามหัวลมมาพัด
ต้องเสียงสนูว่าวดื้อดื้น นางแห่งสะอื้นขื่นขม
บ้านเหนือใต้เขากะว่า ว่าสาวส่าถืกบ่าวครูถิ่ม เปิดหนีไกลบ่ต่าวคืน
จั๊กมื้ออื่นมื้อใด๋ กะยังสิไห้ จั๊กมื้อใด๋จั่งสิลืมเพิ่น
ในภวังค์แห่งความเศร้า สิมีไผคอยห่วงหาถามไถ่
ว่าเป็นจั่งใด๋จั่งเสียใจหล่าคำนาง
คนอยู่ข้างไปไส คือบ่เห็นหน้าผู้ใด๋
ข้าวน้ำซ้ามปลาบ่ยอมกิน จนนางหล่าจ่อยโซ
ตัดอกตัดใจสานาง บ่าวบ้านเฮายังคอยถ่า เช็ดน้ำตาให้นางอยู่
บ่าวบ้านเฮานำกันเสมอ มั่นเว้าง่ายเข้าใจมักอีหลี
สาวเทพีสาวส่าลืม สาบ่าวครูเพิ่นถิ่ม เปิดหนีไปแต่งสาวครู
จั๊กมื้ออื่นมื้อใด๋ให้เจ้าเซาไห้ ยังมีอ้ายอยู่