ถ้าเปรียบเมืองไทยเป็นเหมือนกับร่างกาย
ถ้าส่วนหนึ่งส่วนไหนไม่สบาย
ก็คงกระทบร่างกายทั้งหมดเหมือนกัน
ถ้ามีส่วนหนึ่งส่วนไหนต้องเปียกปอน
ทุกส่วนที่เหลือย่อมเดือดร้อน
คงไม่อาจแข็งแรงได้เหมือนก่อน
เมื่อกระดูกสันหลังเรากำลังอ่อนแรง
จึงมีมือซ้ายมือขวา มาประคองป้องกัน
และให้ขาที่ยังมีแรงอยู่นั้น ก้าวเดินต่อไป
เดินต่อไป เดินต่อไป
เจ็บช้ำสักเท่าไร เธอยังจะมีฉันอยู่
เหน็บหนาวสักเท่าไร เรายังจะมีกันอยู่เสมอ
เหนื่อยล้าสักเท่าไร ยังไงยังไงฉันก็ไม่มีวันจะทิ้งเธอ
เพราะฉันและเธอคือหนึ่งเดียวกัน
ในวันที่ร่างเราไร้เสื้อผ้าอาภรณ์
ถอดหมวก ถอดรองเท้า ถอดยศฐานันดร
ฟันมีทั้งฟันแท้ บางซี่ก็เป็นฟันปลอม
แต่เมื่อเราส่องกระจก จะเห็นทั้งร่างเป็นราษฎร
จอนก็เป็นสีเดียวกับขนหน้าอก
โคลนมันเลอะที่เท้า มันยังรู้สึกว่าสกปรก
ในวันที่ลมฝนพัดให้ร่มเราหลุดมือ
อาจมีบางส่วนที่แห้ง บางส่วนก็เปียกหมด
แต่เรายังมีน้ำใจ แทนแคลเซียมซ่อมกระดูกที่สึกหรอก
มีคำปลอบแทนยาม มีอ้อมกอดแทนหมอ
เราจะใช้ความรักมาแทนดินสอ
เขียนวิงวอนต่อฟ้า และมีสิ่งเดียวที่อยากจะขอ
คือให้เธอหายดี เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ
มีซ้ายขวา แต่หัวใจเราใช้ด้วยกันน่ะ
มีพายุแรง แต่ลมฝนก็ยังมิอาจชะ
เพราะพ่อพระองค์เดียวกัน ปกเกล้าฯ เหนือศีรษะ
เมื่อกระดูกสันหลังเรากำลังอ่อนแรง
จึงมีมือซ้ายมือขวา มาประคองป้องกัน
และให้ขาที่ยังมีแรงอยู่นั้น ก้าวเดินต่อไป
เดินต่อไป เดินต่อไป
เจ็บช้ำสักเท่าไร เธอยังจะมีฉันอยู่
เหน็บหนาวสักเท่าไร เรายังจะมีกันอยู่เสมอ
เหนื่อยล้าสักเท่าไร ยังไงยังไงฉันก็ไม่มีวันจะทิ้งเธอ
เจ็บช้ำสักเท่าไร เธอยังจะมีฉันอยู่
เหน็บหนาวสักเพียงไหน เรายังจะมีกันอยู่เสมอ
เหนื่อยล้าสักเท่าไร ยังไงยังไงฉันก็ไม่มีวันจะทิ้งเธอ
ไม่มีวันทิ้งเธอ เพราะฉันและเธอคือหนึ่งเดียวกัน
คือหนึ่งเดียวกัน มีจิตใจเดียวกัน
คือหนึ่งเดียวกัน มีจิตใจเดียวกัน
คือหนึ่งเดียวกัน มีจิตใจเดียวกัน
เราเป็นคนไทยเหมือนกัน