มองอะไรที่มันใกลเกินไป อาจจะสุดสายตาไม่ชัดเจน
ดั่งกับท้องทะเลและขอบฟ้า ที่กว้างใกล
ลืมมองดินที่เราเคยยืน ลืมมองคนที่เคียงข้างกาย
กลับทำร้ายเขาคนนั้นให้เสียใจ
คนที่ฉันมองคงใกลเกินไป ไม่ได้ดั่งหวังเหมือนตั้งใจรอ
และคนที่ท้อที่ทนทุกข์ทรมาน คือคนที่รักฉัน
ไม่โทษฟ้าที่ทำให้หลง ไม่โทษคนที่ทำให้เจ็บ
ฉันขอเก็บความผิดครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว
ลืมคนรักที่เคียงข้างกาย กลับทำร้ายผืนดินที่เคยยืน
ให้ความสำคัญกับฟ้าจนลืมดิน
เหตุใดใจจึงไม่จำ เคยเจ็บช้ำผิดหวังมามากมาย
ลืมเพื่อนทุกข์ที่เคียงข้างกาย กลับทำร้ายคนที่หวังดี
คนที่ฉันมองคงใกลเกินไป ไม่ได้ดั่งหวังเหมือนตั้งใจรอ
และคนที่ท้อที่ทนทุกข์ทรมาน คือคนที่รักฉัน
ไม่โทษฟ้าที่ทำให้หลง ไม่โทษคนที่ทำให้เจ็บ
ฉันขอเก็บความผิดครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว
ลืมคนรักที่เคียงข้างกาย กลับทำร้ายผืนดินที่เคยยืน
ให้ความสำคัญกับฟ้าจนลืมดิน
ไม่โทษฟ้าที่ทำให้หลง ไม่โทษคนที่ทำให้เจ็บ
ฉันขอเก็บความผิดครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว
ลืมคนรักที่เคียงข้างกาย กลับทำร้ายผืนดินที่เคยยืน
ให้ความสำคัญกับฟ้าจนลืมดิน
ไม่โทษฟ้าที่ทำให้หลง ไม่โทษคนที่ทำให้เจ็บ
ฉันขอเก็บความผิดครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว
ลืมคนรักที่เคียงข้างกาย กลับทำร้ายผืนดินที่เคยยืน
ให้ความสำคัญกับฟ้าจนลืมดิน
ให้ความสำคัญกับฟ้า จนลืมดิน