ก็ฉันได้พูดกับเธออีกกี่ครั้ง
เธอคงไม่ฟังไม่ได้ต้องการ
เธอบอกต้องการออกห่างฉันไปให้ไกลพอ
และฉันพยามกับเธอได้กี่ครั้ง
จะได้ประคองเรื่องราวที่มี
ก่อนมันจะกลายเป็นเศษของใจ
ที่มันเหลือน้อยเกินไป
ไม่อาจจะฝืนดึงดัน
สลายไปคล้ายเหมือนควัน
ที่เคยล่องลอยไปในห้วงนิทรา
ยิ่งมองยิ่งสุดสายตา
เหมือนแสงที่คล้ายดวงดาว
ที่ส่องสว่างเมื่อพ้นคืน กลับหาย
ไม่ได้เจอกันในที่เดิม
อยากจะหยุดเวลาให้เธอได้ยืนอยู่ตรงนี้
อยู่ในสายตาตลอดเวลาไม่ไปไหน
ให้กลั้นหายใจให้นานเท่าไรฉันก็ยอม
ถึงแม้เลือนรางเห็นภาพไม่ชัดได้เหมือนเมื่อก่อน
อยากจะหยุดเวลาให้เธอได้ยืนอยู่ตรงนี้
อยู่ในสายตาตลอดเวลาไม่ไปไหน
ให้กลั้นหายใจให้นานเท่าไรฉันก็ยอม
ถึงแม้เลือนรางเห็นภาพไม่ชัดได้เหมือนเมื่อก่อน
อยากจะหยุดเวลาให้เธอได้ยืนอยู่ตรงนี้
อยู่ในสายตาตลอดเวลาไม่ไปไหน
ให้กลั้นหายใจให้นานเท่าไรฉันก็ยอม
ถึงแม้เลือนรางเห็นภาพไม่ชัดได้เหมือนเมื่อก่อน
อยากจะหยุดเวลาให้เธอได้ยืนอยู่ตรงนี้
อยู่ในสายตาตลอดเวลาไม่ไปไหน
ให้กลั้นหายใจให้นานเท่าไรฉันก็ยอม
ถึงแม้เลือนรางเห็นภาพไม่ชัดได้เหมือนเมื่อก่อน