คล้ายกำลังปลิดปลิวล่องลอยไป
ไร้กำลังเหนี่ยวรั้งทิศทาง
เหมือนละอองบอบบาง
เคว้งคว้างไปกับสายลม
คล้ายปลายทางที่รอนั้นเลือนลาง
เสียงผู้คนห่างไปทุกที
เหมือนลืมตาแต่ฝัน
เหมือนความจริงไม่เคยมี
ยิ่งนานวัน ก็ยิ่งไม่เข้าใจ ในสิ่งนี้
เหนื่อยกับความเดียวดายท่ามกลางผู้คน
ในคืนมืดหม่น
เหนื่อยกับการดิ้นรน หนทางที่มา
ไกลลิบตา
ฝ่าท่ามกลางคลื่นลมถ้อยคำของคน
เกินจะปล่อยวาง
ดิ่งลงในความมืดมิดเลือนลาง
ยิ่งนานยิ่งเคว้งคว้าง เหลือเกิน
เคว้งลอยไปกับความไม่เข้าใจ
หาตัวตนเท่าไรไม่เจอ
หัวใจเราอ่อนล้า
เคว้งเกินจะประคองไว้
ยิ่งนานวัน
ก็ยิ่งเหมือนหลงทาง
ยิ่งห่างไป
เหนื่อยกับความเดียวดายท่ามกลางผู้คน
ในคืนมืดหม่น
เหนื่อยกับการดิ้นรน หนทางที่มา
ไกลลิบตา
ฝ่าท่ามกลางคลื่นลมถ้อยคำของคน
เกินจะปล่อยวาง
ดิ่งลงในความมืดมิดเลือนลาง
ยิ่งนานยิ่งเคว้งคว้าง เหลือเกิน