เช้าที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยส่องแสง
เพียงลำพังเดินทางท่ามกลางห่าฝนลมแรง
ฝันเล็กๆ กำลังมอดไป
เหนื่อยล้าเหลือเกินหัวใจ
จะหยัดยืน ได้อีกสักเท่าไร
กอดฝัน เหน็บหนาว
วันที่คนบนฟ้าไม่เคยเห็นใจ
วันที่โลกทั้งใบไม่เคยอยู่เคียงข้างกัน
จะมีบ้างไหม แค่ใครคนนึง
กับแววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำ จากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา มีไหม
ไม่เคยมีครบครัน เหมือนดั่งผู้ใด
ไม่เคยมีสักคราครอบครัว ห้อมล้อมรอบกาย
มีเพียงลำพังชีวิตลำเค็ญ และไร้ซึ่งคนเข้าใจ
ใครที่ขีดชะตา ใครจะชี้ทางออก
สุดท้าย เหน็บหนาว แตกร้าว
เกินกว่าคนๆ นี้จะแบกทุกอย่าง
เหมือนชีวิตนี้มันกำลังอับปาง
จะมีบ้างไหม แค่ใครคนนึง
กับแววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำ จากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา มีไหม
อยู่ไหน
จะมีบ้างไหม
ใคร แววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำ จากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา อยู่ไหน
ที่เข้าใจ
อย่างน้อยบางคำ ใครบางคน
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา
อยู่ไหน อยู่ไหน