เดือนหงาย แนมขึ้นฟ้าแล้วใจหาย
บ่มีคนอยู่ข้างกาย ถืกลมหนาวซูนใจจนสั่น
เดือนหงาย นั่งผิงไฟใต้เงาจันทร์
คิดฮอดคนเคยฮักกัน คิดฮอดคนที่อยู่แสนไกล
คิดฮอดคนเคยจู๋ฟืน คนบี๋คนยื่นปั้นข้าวจี่
คิดฮอดคำเว้าแต่กี้ ผู้ฮ้ายควันหนีผู้ดีควันใส่
แต่มื้อนี้จักเพินไปลี้อยู่ไส คนจับมือเฮาขางไฟคืนนั้น
ปูสาดตุ้มผ้านวมสวมเสื้อกันหนาวสองโต
ไฟไหม้ฟืนโผ่ๆ ปานได๋ใจกะยังสั่น
ย้อนวาใจยังคึดนำเขาคนนั้น เฮ็ดหยังกะเลยบ่อุ่น
เดือนหงาย เป็นจั่งได๋อยู่ทางพุ้น
คนทางนี้ยังใจมุน ยังบ่คุ้นกับการห่างกัน
เดือนหงาย นั่งผิงไฟใต้เงาจันทร์
คิดฮอดคนเคยฮักกัน คิดฮอดคนที่อยู่แสนไกล
คิดฮอดคนเคยจู๋ฟืน คนบี๋คนยื่นปั้นข้าวจี่
คิดฮอดคำเว้าแต่กี้ ผู้ฮ้ายควันหนีผู้ดีควันใส่
แต่มื้อนี้จักเพินไปลี้อยู่ไส คนจับมือเฮาขางไฟคืนนั้น
ปูสาดตุ้มผ้านวมสวมเสื้อกันหนาวสองโต
ไฟไหม้ฟืนโผ่ๆ ปานได๋ใจกะยังสั่น
ย้อนวาใจยังคึดนำเขาคนนั้น เฮ็ดหยังกะเลยบ่อุ่น
คิดฮอดคนเคยจู๋ฟืน คนบี๋คนยื่นปั้นข้าวจี่
คิดฮอดคำเว้าแต่กี้ ผู้ฮ้ายควันหนีผู้ดีควันใส่
แต่มื้อนี้จักเพินไปลี้อยู่ไส คนจับมือเฮาขางไฟคืนนั้น
ปูสาดตุ้มผ้านวมสวมเสื้อกันหนาวสองโต
ไฟไหม้ฟืนโผ่ๆ ปานได๋ใจกะยังสั่น
ย้อนวาใจยังคึดนำเขาคนนั้น เฮ็ดหยังกะเลยบ่อุ่น
คิดฮอดคนเคยหอมเคยหยอกเคยซูน ในคืนเดือนหงาย