กลับมาล้มตัวลงนอน กอดตัวเองในห้องที่ว่างเปล่า
อยู่คนเดียวแบบเคว้งคว้าง ทุกคำถามในใจ
แล้วเมื่อไรหนอ ความเศร้าจะหายไป
เหนื่อยจะซ่อนมันเอาไว้ ถ้าอยากจะเล่า ใครจะฟัง
อยากจะเป็นคนเก่งต้องแกร่งเข้าไว้
ซ่อนไว้ลึกๆ นะความเจ็บ
มุมเศร้าๆ ของเราใครอยากเห็น
อย่าเลย เดี๋ยวเขาจะลำบาก
อยากจะเป็นคนเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว
สู้ไม่ไหว นานเท่าไรจึงจะผ่าน
อยากจะเลิกคิด ก็ทำไม่ไหว
อยากหายไปเลย
เจ็บปวดรู้ไหมแต่ใครจะรู้บ้าง ก็ใจไม่โชว์แผล
ทรมานแค่ไหน แต่ความคิดไม่มีเสียง
ทุกข์ข้างในแทบบ้า ได้แต่ข่มตาไว้
ได้แต่บนว่าเหนื่อย โอ๊ย เหนื่อย
เหนื่อยเหมือนอยากตาย
อยากจะเป็นคนเก่งต้องแกร่งเข้าไว้
ซ่อนไว้ลึกๆ นะความเจ็บ
มุมเศร้าๆ ของเราใครอยากเห็น
อย่าเลย เดี๋ยวเขาจะลำบาก
อยากจะเป็นคนเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว
สู้ไม่ไหว นานเท่าไรจึงจะผ่าน
อยากจะเลิกคิด ก็ทำไม่ไหว
อยากหายไปเลย
สู้ด้วยสิ พยายามขึ้นหน่อย
แค่นี้เอง อย่าท้อเดี๋ยวก็ดีเอง
ช่างมันเถอะ อย่าร้องไห้ไปเลย
เรื่องแค่นี้ ทนอีกนิดเดี๋ยวก็ดีเอง
สู้ด้วยสิ พยายามขึ้นหน่อย
แค่นี้เอง อย่าท้อเดี๋ยวก็ดีเอง
ช่างมันเถอะ อย่าร้องไห้ไปเลย
เรื่องแค่นี้ ทนอีกนิดเดี๋ยวก็ดีเอง
มันเจ็บปวดรู้ไหมแต่ใครจะรู้บ้าง ก็ใจไม่โชว์แผล
ทรมานแค่ไหน แต่ความคิดไม่มีเสียง
ทุกข์ข้างในแทบบ้า ได้แต่ข่มตาไว้
ได้แต่บนว่าเหนื่อย โอ๊ย เหนื่อย
เหนื่อยเหมือนอยากตาย
แต่สุดท้ายก็ลำพัง
รอบๆ กายก็ว่างเปล่า
มองเพดานสีขาว