กว่าจะรู้ก็สายเกินไปหรือเปล่า
ในเมื่อเวลาไม่เคยหยุดหมุน
ต่อจากนี้คงเหลือแค่เพียงน้ำตา
ไม่ทันได้พูดจาได้ร่ำลา
เฮ้ย มึงดูแลแม่มึงดีหรือยัง
ทำไมเวลาท่านสอนมึงถึงชอบไม่ฟัง
อนาคตที่เขาวางมึงก็ทำมันพัง
แม่มึงก้มหน้าทำงานเพื่อให้ได้ตังค์
แต่มึงก็ไม่ได้เห็นค่า
ไม่อยากกลับบ้านเพราะรู้สึกเหม็นหน้า
ใช้ชีวิตวนเวียนแต่เรื่องบ้า
ตั้งแต่ตอนมืดค่ำยันเช้าที่แดดจ้า
คนแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
กับถูกคอคุยกันจนหมดใจ
แม่อยู่บ้านเขารู้สึกห่วงใย
ลูกไม่เคยโทรหาหรือว่าไม่ปลอดภัย
เสียงไลน์เด้งบอกว่าเงินไม่พอใช้
แม่ตอบอย่างรีบเร่งว่าเท่านี้พอไหม
เป็นห่วงลูกไม่อยากให้เจอความยากไร้
พร้อมจะกัดฟันสู้แบกทุกอย่างเอาไว้
กว่าจะรู้ก็สายเกินไปหรือเปล่า
ในเมื่อเวลาไม่เคยหยุดหมุน
ต่อจากนี้คงเหลือแค่เพียงน้ำตา
ไม่ทันได้พูดจาได้ร่ำลา
ในขณะที่แม่มึงต้องทำงานหนัก
สภาพร่างกายทรุดโทรมจนต้องเสียหลัก
ตัดภาพมาที่มึงเอาแต่จมปลัก
หลงในแสงสีที่มันเป็นเพียงแค่กับดัก
ไม่ทำอะไรเพราะแดกแต่เหล้า
วิชาที่เรียนก็ไม่เคยเข้า
ตอนแม่มึงป่วยก็ไม่ไปเฝ้า
ให้อยู่คนเดียวจนท่านต้องเศร้า
จนมีเสียงโทรศัพท์จากโรงบาล
แจ้งว่าแม่มึงเหลือเวลาอีกไม่นาน
มึงรีบวิ่งพุ่งทะยาน เพื่อจะไปเจอให้ทัน
เป็นลูกแม่มาตั้งนาน แทบไม่เคยอยู่ด้วยกัน
แต่เหมือนว่ามันจะสายไป
พอถึงที่แม่มึงก็ไม่หายใจ
หันไปทางไหนก็ไม่มีใครที่ช่วยได้
อยากคุยก็ไม่ง่ายทำได้เพียงแค่ไหว้
เวลาบนโลกนี้มันไม่ได้นาน
เพราะอย่างงั้นพวกมึง
อย่าทำเหมือนกับเด็กในนิทาน
กว่าจะรู้ก็สายเกินไปหรือเปล่า
ในเมื่อเวลาไม่เคยหยุดหมุน
ต่อจากนี้คงเหลือแค่เพียงน้ำตา
ไม่ทันได้พูดจาได้ร่ำลา