ชีวิตฉันเจ็บจนชิน และมันชา
เหมือนฉันไม่กล้ามันกลัว ไม่รู้ทำไม
อยากจะมีใคร แต่อีกใจกลัวผิดหวัง
เช้าแล้วฉัน เกลียดกลางวันที่ต้องตื่น
แม้ฉันก็เกลียดกลางคืน ที่นอนเดียวดาย
ตื่นมาเจอคน เขารักกันใจมันหาย
ไม่มีใครจะคิดอะไรมาก
เกลียดปากตัวเองที่ฝืนยิ้มมันไป
เกลียดที่ตายังมองหา
ชะเง้ออยู่ว่าจะมีรักจริงไหม
เกลียดที่มือยังกำไว้
ทำไมไม่กล้าจับมือใครอีกครั้ง
เกลียดที่ใจถ้ารักใครมาก
ก็ยากจะลบเขาไป มันติดเป็นนิสัย
เคว้งคว้างตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์
และที่ฉันเกลียดจริงๆ ก็คือวันหยุด
เกลียดการเดินทาง
เพราะว่าฉันมันไร้จุดหมาย
ไม่มีใครจะคิดอะไรมาก
เกลียดปากตัวเองที่ฝืนยิ้มมันไป
เกลียดที่ตายังมองหา
ชะเง้ออยู่ว่าจะมีรักจริงไหม
เกลียดที่มือยังกำไว้
ทำไมไม่กล้าจับมือใครอีกครั้ง
เกลียดที่ใจถ้ารักใครมาก
ก็ยากจะลบเขาไป มันติดเป็นนิสัย
เกลียดที่ตายังมองหา
ชะเง้ออยู่ว่าจะมีรักจริงไหม
เกลียดที่มือยังกำไว้
ทำไมไม่กล้าจับมือใครอีกครั้ง
เกลียดที่ใจถ้ารักใครมาก
ก็ยากจะลบเขาไป
เกลียดที่ตายังมองหา
ชะเง้ออยู่ว่าจะมีรักจริงไหม
เกลียดที่มือยังกำไว้
ทำไมไม่กล้าจับมือใครอีกครั้ง
เกลียดที่ใจถ้ารักใครมาก
ก็ยากจะลบเขาไป มันติดเป็นนิสัย