หกโมงเช้า ตื่นจากฝันของวันเก่า อากาศหนาว จิบกาแฟไปหนึ่งคำ
ก็เหมือนทุกๆคืน ยังหลับฝันเป็นประจำ หลับฝันถึงคนเดิม คนที่ฉันแค่ได้เจอครั้งเดียว
แปดโมงเช้า เปิดประตูโลกใบเก่า ใส่รองเท้า ออกไปเดินริมถนน
สับสนและวุ่นวาย มีแต่รถและผู้คน แต่เหมือนเขายังตาม มากับฉันทุกนาที
เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนี้
ไม่รู้ ว่าเขาเป็นใคร ได้เจอเพียงครั้งเดียว (ไม่ลืม)
บ่ายโมงแล้ว อยู่กับงานของวันก่อน อากาศร้อน จิบกาแฟไม่ให้เคลิ้ม
แต่เผลอเข้าทีไร คอยแต่นึกเรื่องเดิมๆ สมองและหัวใจ ดูจะเหมือนไม่ทำงาน
เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนั้น
ไม่รู้ คิดถึงทำไม หัวใจมันร้อนรน ทั้งวัน
เที่ยงคืนแล้ว ปิดประตูโลกใบเก่า ถอดรองเท้า อยู่คนเดียวไม่มีใคร
สับสนและวุ่นวาย มีแต่เขาข้างในใจ ไม่รู้ว่าเมื่อไร มันจะหายทรมาน
เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนี้
ไม่รู้ ว่าเขาเป็นใคร ได้เจอเพียงครั้งเดียว (ไม่ลืม)
เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนั้น
ไม่รู้ คิดถึงทำไม หัวใจมันร้อนรน ทั้งวัน