ฉันให้โอกาสตัวเอง ก็นาน
ลบเธอออกไปไม่ได้ ซักที
นับหนึ่งไม่รู้กี่ครั้ง หลายปี
วันนี้คงพอ สักทีที่คิดจะลืม
ก็คงต้องยอม ไม่อาจฝืนใจ
ให้ฉันทำไงได้ ลืมไม่ลง
อยู่อย่างเหงาๆ ปนความเดียวดายแบบไม่รู้ตัว
จากที่กลัว ที่เคยอยากลืม ก็เริ่มเข้าใจ
ความทรงจำดีๆ วันนั้น จะไปลบไปลืมทำไม
แค่อยู่ให้ได้ ในวันที่ไม่มีเธอ
เหมือนเป็นโรคประจำตัว ไม่หาย
รู้ว่าต้องอยู่กันไป เนิ่นนาน
คงไม่มียารักษา ต้านทาน
ก็รู้ว่าไม่มีทาง จะลบเธอไป
ก็คงต้องยอม ไม่อาจฝืนใจ
ให้ฉันทำไงได้ ลืมไม่ลง
อยู่อย่างเหงาๆ ปนความเดียวดายแบบไม่รู้ตัว
จากที่กลัว ที่เคยอยากลืม ก็เริ่มเข้าใจ
ความทรงจำดีๆ วันนั้น จะไปลบไปลืมทำไม
แค่อยู่ให้ได้ ในวันที่ไม่มีเธอ
อยู่อย่างเหงาๆ ปนความเดียวดายแบบไม่รู้ตัว
จากที่กลัว ที่เคยอยากลืม ก็เริ่มเข้าใจ
ความทรงจำดีๆ วันนั้น จะไปลบไปลืมทำไม
แค่อยู่ให้ได้ ในวันที่ไม่มีเธอ
อยู่อย่างเหงาๆ ปนความเดียวดายแบบไม่รู้ตัว
จากที่กลัว ที่เคยอยากลืม ก็เริ่มเข้าใจ
ความทรงจำดีๆ วันนั้น จะไปลบไปลืมทำไม
แค่อยู่ให้ได้ ในวันที่ไม่มีเธอ
ต้องอยู่ให้ได้ในวันที่ไม่มีเธอ
ถึงวันนี้ไม่มีเธอ
ต้องอยู่ต่อไปและทำเพื่อเธอ