นั่งอยู่บนรถด้วยคราบน้ำตา
อยากกลับไปหาบ้านที่ฉันเกิด
ที่ไม่มีตึกสูงและไม่ได้หรูเลิศ
แต่อยู่ห่างไกลเรื่องที่วุ่นวาย
อยู่ในเมืองหลวงแม้ใครว่าดี
แต่ใจของฉันคล้ายโดนย่ำยี
ยิ่งหากมีความรักยิ่งเจ็บหนักทุกที
จึงอยากจะหลีกหนีให้ห่างไกล
ก็นึกว่าเธอจะรักกันจริง
แต่แม้ตัวเธอกลับทิ้งให้ฉันต้องปวดใจ
เจ็บใจจังเลยแม่จ๋า เชื่อเขาเกินไป
รู้บ้างไหมไม่มีใครดีเหมือนบ้านเรา
อยากกินอะไรก็กิน ทำอะไรก็ทำไม่วุ่นวาย
ถ้อยคำที่เขาว่ารัก ที่เอ่ยให้กัน
นานวันก็แปรเปลี่ยนไป
จะบอกว่ารักยังไง ไม่เหมือนที่แม่บอกเลย
ก็นึกว่าเธอจะรักกันจริง
แต่แม้ตัวเธอกลับทิ้งให้ฉันต้องปวดใจ
เจ็บใจจังเลยแม่จ๋า เชื่อเขาเกินไป
รู้บ้างไหมไม่มีใครดีเหมือนบ้านเรา
อยากกินอะไรก็กิน ทำอะไรก็ทำไม่วุ่นวาย
ถ้อยคำที่เขาว่ารัก ที่เอ่ยให้กัน
นานวันก็แปรเปลี่ยนไป
จะบอกว่ารักยังไง ไม่เหมือนที่แม่บอกเลย
จะบอกว่ารักยังไง ไม่เหมือนที่แม่บอกเลย
มาม๊ะให้แม่ตีแค่สักทีสองที
จะได้จดจำไว้ว่าอย่าไปรักใคร
เอาอกเอาใจ ให้มันมากมายเกินกว่ามารดาของเรา